နိူင်းနိူင်းစနေ၏ နှင်းဆီမြစ်နှင့်အခြားရသဝထ္ထူတိုများ-၂

ကျွန်တော်အမြင်များ
နိူင်းနိူင်းစနေ၏ နှင်းဆီမြစ်နှင့်အခြားရသဝထ္ထူတိုများ-၂

 ဒီစာအုပ်လေးထဲကပဲ နောက်ထပ်ဝထ္ထူတိုလေး တစ်ပုဒ်ကိုလည်း ပြောပြပါရစေ။ ဝထ္ထူနာမည်ကိုတော့ သင့်မြတ်တဲ့လူ့အခွင့်အရေးလို့ အမည်တပ်ထားပါတယ်။ ဒီဝထ္ထူတိုလေးက ရှစ်နှစ်သားအရွယ် ကောင်လေးတစ်ယောက်အကြောင်းကို ဖော်ပြထားပါတယ်။ သူဟာ သူ့အရွယ်မှာ ကျောင်းမတတ်ရဘဲ အလုပ်လုပ်နေရသူ တစ်ယောက်ပါ။ ဘာကြောင့် အလုပ်လုပ်နေရသလဲဆိုတာကတော့ ဒီလိုပါဗျ။

( နိူင်ငံခြားသားက ကျွန်တော်ကို ဘာကြောင့် ဒီမှာ အလုပ်လုပ်နေရသလဲလို့ မေးတယ်။ ကျွန်တော့်အဘိုးခေတ်တုန်းက ရေဘေးနဲ့ တစ်ခါကြုံခဲ့ရလို့ လယ်တွေ ရေမြှပ်ကုန်တဲ့အကြောင်း ၊ လယ်ရှင်က လယ်ဌားခတောင်းတော့ အဘိုးက မပေးနိူင်လို့ အိမ်မှာရှိတဲ့နွားကို ယူသွားမယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း အဘိုးက အဲဒီနွားအပေါ် သံယောဇဉ်ရှိတဲ့အကြောင်း၊ ကျန်ရှိတဲ့အကြွေးတွေကို အလုပ်လုပ်ပြီး ဆက်မယ်ဆိုတဲ့အကြောင်း သူ့ကို ကျွန်တော်ပြောပြလိုက်ပါတယ်။ အဘိုးက စာမဖတ်တတ်တော့ အကြွေးတွေ ဘယ်လောက်တင်နေတယ်ဆိုတာကို မသိဘဲသူ့တစ်သက်လုံးအလုပ်လုပ်ပြီး ဆပ်ရှာပေမယ့် အကြွေးတွေက မကျေခဲ့ပါဘူး။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော့်အဖေက ဆက်ပြီးဆပ်နေရတယ်။ အဲဒီနွားတစ်ကောင်ကြောင့် မြေးဖြစ်တဲ့ကျွန်တော်လည်း ဆက်ပြီးဆပ်နေရဦးမယ်။ pg-53)

သူ့ဆီက ဒီအကြောင်းအရာတွေကို နားထောင်လိုက်ရတဲ့ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ လူ့အဖွဲ့အစည်းထဲက ဦးသင့်မြတ်ဟာ စာနာနားလည်စိတ်ရှိတဲ့လူ ဖြစ်တာကြောင့် သူ့အဖွဲ့အစည်းကနေတစ်ဆင့် ကလေးတွေကို စက်ရုံမှာ အလုပ်မလုပ်ရလို့ တားမြစ်ပိတ်ပင်လိုက်ပါတယ်။ ဒီနောက်တော့

(အဖေအမေတို့ရဲ့လခနဲ့ ကျွန်တော်တို့ မိသားစု မလောက်ဘူးဆိုတာ ကျွန်တော်သိတယ်။ ကျွန်တော် တခြားနေရာသွားပြီး အလုပ်ရှာလည်း ရမှာမဟုတ်တော့ပါဘူး။ ဖြစ်နိူင်ချေတစ်ခုကတော့ ကျွန်တော်သူတောင်းစားလုပ်ရတော့မယ် ထင်တယ်။ pg-55)

ဟုတ်တော့လည်း ဟုတ်ပါတယ်။ ကလေးတော်တော်များများဟာ အလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်သွားကြပြီးနောက် တောင်းစားတဲ့အလုပ်ကိုပဲ လုပ်ကြပါတော့တယ်။ ဒါကြောင့် အခုလိုအလုပ်လက်မဲ့ဖြစ်သွားရတဲ့ အခြေအနေနဲ့ယှဉ်ပြီး ကောင်လေးရဲ့စိတ်ထဲမှာ စနိူးစနောင့်ဖြစ်ပါတော့တယ်။

(ဦးသင့်မြတ်ကို လူကောင်းတစ်ယောက်လို ကျွန်တော်ထင်ခဲ့တာ။ ဒါပေမယ့် ပါကစ္စတန်က ဆင်းရဲသားကလေးငယ်တွေကို သူနည်းနည်းမှ နားမလည်ခဲ့ဘူး။ နွားတစ်ကောင်ကြောင့် ဆွေစဉ်မျိုးဆက် ကျွန်ခံရတဲ့အတွက် အဘိုးကို ကျွန်တော်စိတ်မနာဘူး။ လုပ်အားခမရပေမယ့် တစ်နေ့ထမင်းသုံးနပ်စားရတာကို ကျွန်တော်ကျေနပ်ခဲ့တယ်။ pg.56)

တစ်ခါတစ်လေ လူလောကဟာ စေတနာရှိလို့ ကူညီလိုက်ရုံနဲ့ အစစအရာရာ အဆင်ပြေမသွားနိူင်ဘူးဆိုတာကို ဒီဝထ္ထူတိုလေးက ဖော်ပြပေးပါတယ်။ ဘဝတွေကို ခံစားနားလည်ပေးတတ်ပြီး အခြေနေ အရပ်ရပ်ကိုလည်း ပြန်လှန်သုံးသပ်ပြီးမှ တကယ့်လိုအပ်တဲ့ အကူအညီကို ပေးသင့်ကြောင်း မြင်မိပါတယ်။ ဒီကောင်လေးဟာ ကလေးအလုပ်သမားဖြစ်နေပေမယ့် ဒီလိုလုပ်ဆောင်ရတာကို သူမနာကျည်းပါဘူး။ ဘာကြောင့်ဆို သူ့မှာ အခြားရည်ရွယ်ချက်တစ်ခုလည်း ရှိနေခဲ့လို့ပါပဲ။

( အခုအချိန်မှာ ကျွန်တော်အလုပ်လုပ်တယ်။ ကြီးလာရင် အတွေ့အကြုံတွေရမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကူးတွေ ရေစုန်မျောရပြီ ထင်ပါရဲ့။ အစိုးရက ကျွန်တော်တို့ကို ဂရုမစိုက်ဘူး။ နိူင်ငံခြားသား ဦးသင့်မြတ်က သဘောကောင်းပေမယ့် ကျွန်တော်တို့ကို အလုပ်လက်မဲ့ ဖြစ်စေခဲ့တယ်။ အခုတော့ ကျွန်တော် သူတောင်းစားလုပ်ရတော့မယ်။ ကျွန်တော်တစ်ခု စိုးရိမ်တာက ကျွန်တော်သူတောင်းစားပဲ လုပ်သွားရတော့မလား။ pg-56)

ကူညီမူဟာ အရာမထင်ဘဲ စေတနာက ဝေဒနာဖြစ်တဲ့အပြင် ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့ အိပ်မက်စိတ်ကူးတွေကိုပါ ပျက်ပြယ်သွားစေခဲ့ပါတယ်။ ဒါဟာ ကျွန်တော်တို့တွေ တစ်စုံတစ်ဦးကို ကူညီချင်တဲ့အခါ ကိုယ့်ကပေးမယ် အကူအညီဟာ သူ့အတွက် အရေးအပါဆုံးဖြစ်စေလောက်တဲ့ဟာလားဆိုတာကို အရင်စဉ်းစားရမယ့် အချက်ပါပဲ။ ဒီနှင်းဆီမြစ်စာအုပ်ထဲမှာ ဒီလိုမျိုးစိတ်ဝင်စားစရာကောင်းတဲ့ ဝထ္ထူတို ၁၈ပုဒ်ပါဝင်ပါတယ်။ အပုဒ်တိုင်းက ဖတ်ပြီး ဘဝင်ကျလောက်စရာတွေချည်းပါပဲ။ ဝထ္ထူတိုဖတ်ရတာ နှစ်သက်သူတွေအတွက်တော့ အကြိုက်ဖြစ်စေတာမို့ မဖတ်ရသေးရင် ဖတ်ကြည့်လိုက်ကြပါဦးခင်ဗျ။
July29.2020
Minsetwai

နိူင်းနိူင်းစနေ၏ နှင်းဆီမြစ်နှင့်အခြားရသဝထ္ထူတိုမျာ

ကျွန်တော်အမြင်များ
နိူင်းနိူင်းစနေ၏ နှင်းဆီမြစ်နှင့်အခြားရသဝထ္ထူတိုများ

 မှန်တာပြောရရင်တော့ နိူင်းနိူင်းစနေရဲ့စာတွေကို ဖေ့ဘုတ်ပေါ်မှာတော့ ဟိုတစ်စဒီတစ်စ ဖတ်ဖြစ်ပေမယ့် သူ့စာအုပ်တွေကို ကျွန်တော်မဖတ်ဖူးပါဘူး။ တစ်နေ့ အိမ်မှာအလုပ်မရှိလို့ အားယားနေချိန် ကျွန်တော်ညီမစာအုပ်စင်ကို ကျွန်တော်သွားမွှေပါတော့တယ်။ သူ့က ဝထ္ထူစာအုပ်တွေကိုသာ အဖတ်များတဲ့သူဆိုတော့ အမြဲတစေ ကျွန်တော် သူ့စာအုပ်စင်ကို အာရုံမကျတတ်ပါဘူး။ အခုတော့ စာအုပ်ဖတ်ချင်စိတ်က အတော်ကလေးဖိစီလာတာကြောင့် နိူင်းနိူင်းစနေရဲ့နှင်းဆီမြစ်စာအုပ်ကို ယူဖတ်ဖြစ်တော့တယ်။ စာအုပ်ဖတ်ကြည့်တော့ ဝထ္ထူတိုလေးတစ်ပုဒ်ဖတ်ပြီးတိုင်း အဲဒီဝထ္ထူတိုအကြောင်းပြန်တွေးကြည့်ရင်း စိတ်ချမ်းမြေ့နေရပါတယ်။ စာအုပ်ဖတ်ပြီးသွားချိန်မှာတော့ reviewရေးချင်စိတ်ပါ တဖွားဖွားပေါ်လာရပါတော့တယ်။

 ဒီနိူင်းနိူင်းစနေရဲ့ နှင်းဆီမြစ်နှင့်အခြားရသဝထ္ထူတိုများ စာအုပ်ထဲမှာပါရှိတဲ့ ဝထ္ထူတိုလေးတွေဟာ ဖတ်လို့ကောင်းတယ်ဆိုတာထက် ချစ်စရာကောင်းတဲ့ဝထ္ထူတိုလေးတွေဆိုရင် ပိုမှန်ပါတယ်။ ဒီစာအုပ်လေးထဲက ဝထ္ထူတိုလေးတွေထဲက နှစ်ခုလောက်ကို ဖော်ပြပါရစေ။ ပထမဆုံးပြောချင်တဲ့ ဝထ္ထူတိုလေးကတော့ "သူကြွယ်နှင့်သူတောင်းစား"ဆိုတဲ့ ဝထ္ထူတိုလေးအကြောင်းပါ။ ဒီဝထ္ထူတိုထဲမှာ ပါရှိတဲ့ဇာတ်ကောင်ဟာ အင်္ဂလန်မှာနေတုန်းက ထူးဆန်းတဲ့နာမည်နဲ့ စားသောက်ဆိုင်တစ်ခုကို တွေ့ခဲ့ရပါတယ်။

(ဆိုင်နာမည်က သူကြွယ်နှင့်သူတောင်းစား ဖြစ်တယ်။ ဆိုင်အပြင်အဆင်က ရှေးကြပြီး လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပေါ်င်း၂၀၀က အင်္ဂလန်ကို ပြန်ရောက်သွားသလို ခံစားရအောင် ခေတ်နောက်ပြန်ဆွဲ ပြင်ဆင်ထားတယ်။ ဆိုင်တံခါးဝ ကောင်တာမှာ အလှုခံသေတ္တာလေးတစ်လုံး ချထားတယ်။ သေတ္တာပေါ်မှာ ဆိုမာလီယာ(Somalia)အတွက်လို့ ရေးထားပြီး ဘေးမှာ လူမကြည့်ရက်တဲ့ အငတ်ဘေးကြုံနေတဲ့လူတွေရဲ့ ပိုစတာပုံတစ်ခုကပ်ထားတယ်။-pg.24)

ဒီလိုနဲ့ ဇာတ်ကောင်ဟာ ဆိုင်နာမည်ကို အတော်ကလေးစိတ်ဝင်စားနေခဲ့ပါတယ်။ ဘာကြောင့် ဒီနာမည်ပေးထားသလဲလို့ စုံစမ်းကြည့်တဲ့အခါ ဆိုင်ရှင်က သူ့ကို စိတ်ဝင်စားစရာ ပုံပြင်တစ်ပုဒ် ပြောပြခဲ့ပါတယ်။ အဲဒီပုံပြင်ဟာ လွန်ခဲ့သော နှစ်တစ်ထောင်ခန့်က အကြောင်းအရာတစ်ခုဖြစ်ပြီး ပုံပြင်ထဲမှာ မြို့စားကြီးတစ်ဦးဟာ သူရဲ့အသက်၆၀ပြည့် မွေးနေ့မတိုင်မီမှာ ပန်းချီဆရာတစ်ဦးကိုခေါ်ပြီး သူ့မိသားစုတွေနဲ့အတူ သူအိမ်ေ့ရှမှာ ပုံတူဆွဲစေခဲ့ပါတယ်။ ဒီနောက်ပိုင်း အဖြစ်အပျက်က ဒီလိုပါ။

(မွေးနေ့ပြီးတော့ မကြာခင်မှာ မြို့စားပိုင်နတ်ထဲမှာ ဝမ်းနည်းစရာအဖြစ်အပျက်တစ်ရပ် ပေါ်ခဲ့ပါတယ်။ လယ်သမားတစ်ဦးသေသွားတော့ ကျန်ခဲ့တဲ့မကျန်းမမာဇနီးဖြစ်သူက ကလေးလေးယောက်နဲ့အတူ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အဆုံးစီရင်လိုက်တယ်။ သနားစရာကောင်းတာက လယ်သမားဇနီးဟာ ကလေးတွေစားမယ့်အစာထဲ အဆိပ်အရင်ခပ်ပြီး ကလေးတွေ သေသွားတာကိုကြည့်ပြီးမှ ကိုယ့်ကိုကိုယ် အဆုံးစီရင်လိုက်တာဖြစ်တယ်။-pg.25)

မြို့စားကြီးဟာ သူ့ဒေသမှာ ဒီဖြစ်ရပ်ဖြစ်ပေါ်ပြီးနောက်မှာတော့ စိတ်မချမ်းမမြေ့ဖြစ်လာပါတော့တယ်။ ပြီးတော့ နေ့တိုင်း ပန်းချီကားကိုပဲ ငေးစိုက်ကြည့်နေခဲ့ပါတယ်။ သူတို့မိသားစုရဲ့ ဒီပုံတူပန်းချီကားထဲမှာ သူတောင်းစားနှစ်ယောက်ဟာ မြက်ခင်းပြင်မှာထိုင်ပြီး မြို့စားကြီးတို့ဆီကို လက်ဖြန့်တောင်းနေတာကို မြို့စားကြီးဟာ မြင်တွေ့နေခဲ့ရပါတယ်။ ဒီလိုနဲ့ပဲ တစ်နေ့မှာတော့ မြို့စားကြီးဟာ အိမ်သားအားလုံးကို ခေါ်ယူစုဝေးပြီး သားစဉ်မြေးဆက် မှတ်သားလိုက်နာယူရမယ့် စကားတစ်ခွန်းကို ပြောပါတော့တယ်။ အဲဒီစကားက "သေးငယ်တဲ့ နယ်နိမိတ်အတွင်းမှာ သူကြွယ်နဲ့သူတောင်းစားအတူရှိနေတာဟာ ရှက်ဖို့ကောင်းတဲ့ အရာတစ်ခုပဲဖြစ်တယ်"လို့ပါ။ သူ့ရဲ့ သားစဉ်မြေးဆက်ဟာလည်း သူ့စကား လိုက်နာပြီး ဆင်ရဲသားတွေအပေါ် ကူညီကြည့်ရှုပေးခဲ့ကြပါတယ်။ ဒီပုံပြင်ကို နားထောင်ပြီးနောက် ဝထ္ထူဇာတ်ကောင်ဟာလည်း ပြန်ဖို့ပြင်ဆင်ချိန်မှာတော့

(ဒီတစ်ခါတော့ ကျွန်တော်နားထဲမှာ "ပန်းချီကားကို နောက်ပြန်လှည့်ကြည့်လိုက်" ဆိုတဲ့ အသံတိုးတိုးကို ကြားလိုက်မိသလိုပါပဲ။ ကျွန်တော်နောက်ပြန်လှည့်ပြီး ကြည့်လိုက်တော့ ကိုယ့်မျက်စိကိုယ်မယုံနိူင်အောင်ပါပဲ။ ပန်းချီကားထဲမှာ သူတောင်းစားနှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်မိတယ်။ မျက်စိကိုပွတ်ပြီး ကျွန်တော် အနီးကပ်သေချာထပ်ကြည့်လိုက်မိတယ်။ တကယ်ပဲ အဝတ်အစား စုတ်စုတ်ပြတ်ပြတ်နဲ့ သူတောင်းစားနှစ်ယောက်ကို တွေ့လိုက်မိပါတယ်။ -pg.27)

ဒီလိုတွေ့လိုက်တဲ့နောက် သူဘအသေအကြေကို စဉ်းစားပါတော့တယ်။ ဒီပန်းချီကားထဲမှာ သူတောင်းစားနျေစ်ယောက်ဟာ ဘာလို့ပါနေရပါသလဲ။ ပန်းချီးဆရာဟာ သူ့သဘောနဲ့သူတော့ မြို့စားကြီးမိသားစုပန်းချီကားထဲ သူတောင်းစားတွေကို ထည့်ဆွဲရဲမှာ မဟုတ်ပါဘူး။ နောက်ဆုံး ဘယ်လိုမှအဖြေရှာမရတဲ့နောက် သူ ဆုံးဖြတ်ချက်တစ်ခုကို ခိုင်ခိုင်မာမာ ချလိုက်ပါတော့တယ်။ အဲဒါက

(ရုတ်တရက် ကျွန်တော် သဘောပေါက်နားလည်လိုက်ပါတယ်။ ပန်းချီးကားထဲမှာ သူတောင်းစားပုံ ပါတယ် မပါဘူးဆိုတာ အရေးမကြီးပါဘူး။ အရေးကြီးတာ သိထားဖို့က "သေးငယ်တဲ့ နယ်နိမိတ်အတွင်းမှာ သူကြွယ်နဲ့သူတောင်းစား အတူတကွ ရှိနေတာဟာ ရှက်ဖို့ကောင်းတဲ့ အရာတစ်ခုပဲ") ဆိုတဲ့ အချက်ကိုပါပဲ။

ကျွန်တော်တို့ နိူင်ငံမှာလည်း အရမ်းချမ်းသာတဲ့ လူတန်းစားတွေရှိသလို အရမ်းဆင်ရဲတဲ့ လူတန်းစားတွေလည်း ရှိပါတယ်။ တချို့မိသားစုတွေဆို ထမင်းတောင် မနပ်မှန်တာမျိုးတွေ၊ သားသမီးနေမကောင်းလို့ ဆေးလေးတောင် ဝယ်မတိုက်နိူင်တာတွေ ၊ စသဖြင့် ဒုက္ခမျိုးစုံနဲ့ လူဆင်းရဲတွေအများကြီးပါ။ ဒါကြောင့် ကျွန်တော်တို့နိူင်ငံထဲမှာလည်း ဒီလိုလူဆင်းရဲတွေ ရှိနေတာဟာ လူချမ်းသာတွေအတွက် အရှက်ရစရာတစ်ခုပဲလို့ ကျွန်တော်လည်း တွေးတောမိပါတယ်။ လူချမ်းသာတွေဟာ သူတို့အနီးအနားမှာရှိတဲ့ လူဆင်းရဲတွေအပေါ် စာနာနားလည်မူနဲ့ ကူညီပေးကြမယ်ဆိုရင်ဖြင့် ကျွန်တော်တို့နိူင်ငံထဲမှာရှိတဲ့ လူဆင်းရဲတွေဟာ အများကြီးမဟုတ်တောင် လေးပုံတစ်ပုံလောက် လျော့ကြသွားနိူင်တယ်လို့ ကျွန်တော်လည်း တွေးမိပါတယ်။ ဒါက ဒီဝထ္ထူတိုလေးကပေးတဲ့ အမြင်ပါပဲ။
#Minsetwai