စိတ်၏အထားအသိုများ
လောကကြီးရဲ့တရားအရ အမှန်တကယ် လိုအပ်တဲ့အရာကိုသာ ဖြေးဖြေးမှန်မှန်အားထုတ်ရယူခြင်းက ငါ့ဘဝရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ပိုလေးနက် စေတယ်ဆိုတာ ငါ စောစောစီးစီး သိခဲ့ရင် ကောင်းမှာ။ ငါ့ ထပ်ပြီး အဆုံးရှုံးမခံနိူင်ပါဘူး။ ငါဟာ အဲဒီစိတ်နဲ့ အတင်းအကျပ်နှစ်ပါးသွားရင်း အချိန်တွေ လုံးပါးပါးခဲ့ရသူပါ။ အတိအကျပြောပြရရင်တော့ ငါ့စိတ်ဟာ အလွန်မှနားလည်ရ ခက်လှလွန်းနေတာပါ။ တစ်ခါတစ်လေမှာ လူတွေနားမလည်နိူင်တဲ့ ငါ့ရဲ့စိတ်ကို ငါကိုယ်တိုင်တောင် နားလည်၇ပြန်ခက်ခဲနေတာလည်း ငါဝန်ခံရမှာပဲ။ တစ်ခါတစ်ခါမှလည်း ငါဟုတ်နေသလိုလို၊ ငါမဟုတ်သလိုလိုနဲ့ အလွန်မှထူးဆန်းတဲ့ သတ္တဝါတစ်ကောင်ပုံ ပေါ်က်နေသလိုလည်း ငါ့ဟာငါ ပြန်ခံစားမိပါတယ်။ ဒါကြောင့်ပဲ ငါဟာ ဒီလို စိတ်ချို့ယွင်းမူ တစ်ခုထဲမှာ ငါ့ကိုယ်ငါ ပြန်ရှာကြည့်နေမိတော့တာပေါ့။ အဲဒီ ရင်းမြစ် အကြောင်းတ၇ားဟာ အလွန်မှ အပုန်းကောင်းတဲ့အ၇ာတစ်ခုလိုမျိုးပဲ။ ငါ ရှာတွေ့ဖို့ ခက်ခဲလွန်းတယ်။ ငါ စွန့်ထားခဲ့မိတဲ့ နံနက်ခင်းတွေထဲမှာလည်း အော်ဟစ်နေတဲ့ ငါ့အသံကို ငါကောင်းကောင်းပြန်ကြားရရင်တောင် ငါဟာ ငါမဟုတ်တော့သလို ထပ်ခံစားကြည့်နေပြန်တယ်။ တစ်ခါတလေကျပြန်တော့လည်း ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ပြီး လူဆိုတာ မာနတွေ၊အတ္တတွေနဲ့ ထုဆစ်ထားတဲ့ ဖယောင်းရုပ်တွေပဲလို့ စဉ်းစားကြည့်မိပြန်ရော။ ပြီးရင်တော့ အရာအားလုံး ငါ ဆုံးရှုံးသွားခဲ့ရပြီးပြီပဲလို့ မရေရွတ်ချင်သလိုလိုနဲ့ ငါရွတ်ဆိုနေမိတယ်။ အချိန်တွေ ကြာလာတော့လည်း ငါ့အတ္တကို ငါထမ်းထားရတာ မောလာသလိုလို ခံစားလာရပေါ့။ အဝေးမှာ ပြတ်ကျကျန်ခဲ့ပြီးဖြစ်တဲ့ နေဝင်နေထွက်မရှိသော ရင်ခုန်သံပြတိုက်တစ်ခု၊ ပြီးတော့ အဆုံးမရှိ၊ အစလည်းမရှိတဲ့ ခရီးလေးတစ်ခု ဒါမှမဟုတ် နယ်မြေလေးတစ်ခု ၊ ပြီးတော့ မြို့ရွာဒေသ အမည်များ သိပ်နီးနေသလိုလိုလည်း ပြန်ခံစားလာရပေါ့။ ဒီလို သတိတရဖြစ်မိတာနဲ့ ငြိမ်ငြိမ်လေးထိုင်ပြီး ငါဟာ ညင်သာလွင့်ပါးသွားတဲ့ နှင်းရဲ့ ခြေသံတွေကို နားစွင့်နေခဲ့ရတာပေါ့။ ငါ့အတွက်တော့ အလွန်မှထူးဆန်းတဲ့ နှင်းတွေပေါ့။ သူနဲ့့စကားပြောဖြစ်ခဲ့ရင်တော့ ငါရှာဖွေနေတာဟာ ငါဘေးမှာ ပြန့်ကြဲကျလာသလိုမျိုးကို ဖြစ်လိမ့်မယ်ထင်မိရဲ့။ အထီးကျန်ဝေဒနာဆိုးတွေနဲ့တော့ ငါ ပြန်မအိပ်စက်ချင်လှပါဘူး။ ဘယ်လိုလုပ် အိပ်နိုင်တော့မှာလဲ။ အားအင်ပြတ်တောက်မူတွေနဲ့ ငါဟာ ရေဓာတ်ခမ်းခြောက်နေတဲ့ စမ်းချောင်းအိုတစ်ခုပဲ မှတ်လား။ သစ်ရွက်တစ်ရွက် ဖျတ်ခနဲ ကြွေသွားခဲ့သလိုမျိုးပဲပေါ့ ငါ့ရဲ့ အချိန်ကာလတွေခမျ ပူပင်ခြင်းနဲ့အတူ အားလုံး စုပုံမီးရှို့ဖျက်စီးပစ်လိုက်မှ မျက်နှာစာအသစ်မှာ စိုက်ခင်းတစ်ခု ဖြစ်တည်လာနိူင်မှာ။ ကုစားခြင်းထဲမှာ အဝေးပြေး လမ်းမပေါ်လည်း ငါ ထပ်မလျှောတ်ဖြစ်ခဲ့၊ နာကျင်ခဲ့ရသမျှကို အသေးစိတ် မှတ်တမ်းတင်ဖို့လည်း ငါမလိုလား၊ ပြန်လာမယ်လို့ ပြောခဲ့သူများလည်း ငါမစောင့်မျှော်ချင်တော့။ ငါ ပျက်ကွက်ခဲ့တာတွေအတွက် ငါပျောက်ကွယ်ပေးခဲ့ပြီးပြီမို့ ငါ ထပ်ပြီး ကျိုးကြေနေဖို့ မလိုတော့ဘူး ထင်မိရဲ့လေ။ ဒီထက် ထပ်ဖျော့စရာမရှိတော့တဲ့ မီးခိုးရောင်တိမ်မျှင်တွေလိုမျိုးပဲ၊ ကောင်းကင်တစ်ခုလုံးနဲ့ယှဉ်ရင် ပြောစမှတ် ဖြစ်လောက်တာမှ မဟုတ်တာပဲလေ။ ဒီတော့လည်း တစ်စုံတစ်ရာ ရှာဖွေနေတဲ့ ငါဟာ ရုတ်တရတ် နေရောင်ခြည်ထိုးခံလိုက်ရသလိုမျိုး တဖျောက်ဖျောက်လင်းလက်တဲ့ ခံစားမူကို ရဖို့ မျှော်လင့်ချက် ထားနိူင်ရမှာပေါ့။ ကြမ်းပြင်ပေါ် အရုပ်ကြိုးပြတ်ကနေ ငါ့ခြေထောက်တွေက တာရိုးမရှိတဲ့ မြစ်တစ်စင်းဆီ ချက်ချင်း ငါ့ကိုဆွဲခေါ်ထုတ်သွားကြတာ။ တငြိမ့်ငြိမ့်လေးနဲ့ရယ်။ နွေလို လူတစ်ယောက်အဖြစ်ဟာ လှပနေတဲ့ မေတ္တာ၊ အလင်းရောင်အောက်မှာ ထပ်ပြီး လှပနိူင်စရာ ရှိနိူင်ဦးမှာပဲ။ လူ့ဘ၀ဟာ ခါးတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းတောင် ငါ မေ့ကောင်းမေ့သွားနိူင်သေးတယ်။ တွေ့ ရှိမူအတွတ် ငါဟာ လူသားအသစ်တစ်ယောက်အဖြစ် ပြန်လည်နိူးထလာရတယ်။ ချစ်ခင်မြတ်နိူးမူရဲ့ အဆုံးမှာ ကောင်းကင်ဟာ တစ်နေ့နေ့တော့ သူ့ကျယ်ပြန့်မှုအတိုင်းအတာကြားကနေ မြူနှင်းကို ငါဆီ ဆောင်ယူခဲ့ပေးမှာပဲ။ လွမ်းဆွတ်မှုတွေထဲက ရုန်းကန်ခဲ့ရင်း မီးတောက်တပွင့်က လှပမူပုံစံတစ်မျိုးနဲ့ နောက်ထပ် ကမ္ဘာတစ်ခုမှာ ငါ့ကို ပြန်စီးဆင်းခိုင်းနေသလိုပဲမို့ ငါ့အတွက် တကယ် အတိုင်းထက်အလွန်ပဲလို့ ထင်မိတယ်။ ငါ့ရဲ့ စိတ်ချို့ယွင်းမူကိုတော့ လက်ကျန်အသက်နဲ့ လူတစ်ယောက်လိုမျိုး စစ်မှန်မူရှိတဲ့ အချစ်အကြောင်း တဖွဖွပြောရင်း ငါ့ရဲ့အနားသတ်မျဉ်းတလျှောက်လုံးကို လတစ်စင်းလို ငါ အကြိမ်ကြိမ်လင်းပြလိုက်နိူင်ရင်း ပျောက်ကင်းသွားမယ်ဆိုတာ ငါယုံကြည်မူအသစ်တစ်ခုပဲပေါ့။
1:45AM
Jan5.2021
Minsetwai
ညကဗျာနှင့်အထီးကျန်အက်ဆေးများ-6
